Ik wou jong een kind
En daar vinden mensen van alles van
Ik was 23 toen ik zwanger was van mijn eerste. Mensen vinden daar iets van
We leven in een wereld waarin mensen steeds later kinderen krijgen, mensen kunnen het niet zo goed meer aan als je jong kinderen wil.
Laten we even eerlijk zijn. Zo bizar jong is het niet om op je 24e je eerste kind te krijgen. Evolutionair gezien is je lichaam er klaar voor zodra je ongesteld word.
Als je echter leeft in Nederland, en ook nog in een hoogopgeleide omgeving vind men dat bizar jong.
Een kinderwens
Ik weet niet beter dan dat ik kinderen wil.
Ik was 16 toen mijn lichaam bij elke baby fluisterde “Ik wil ook een baby”
Mijn toenmalige vriend wou dat niet. Mijn vriendinnen begrepen daar nog niets van, maar vonden er ook niets van.
Ik was 18 toen mijn lichaam bij elk kind gilde “Ik wil dat ook!”
Het ging uit met mijn ex. Ik zal niet ontkennen dat zijn gebrek aan jong-kinderen-krijgen-wens daar voor mij bij meespeelde.
Mijn hormonen waren daarna dagenlang van slag. Vooral als ik ongesteld was. Zoveel huilbuien heb ik hierover gehad.
Mijn vriendinnen begrepen het nog niet, maar accepteerden mij wel zoals ik was.
Ik was bijna 19 toen ik met mijn man een relatie kreeg. Hij wou dit ook.
Ik was 22 toen ik afstudeerde. Toen mocht het, want studerend een kind krijgen is iets wat echt niet kan volgens de wereld. Ook onzin natuurlijk maar ik geloofde dat.
Ik was 23 toen ik zwanger was van mijn eerste.
Net 24 een paar maand toen ze geboren werd.
Mijn vriendinnen vonden dat fantastisch en waren dolenthousiast over het idee tante te zijn.
Helaas is niet iedereen zo. Dit zijn dingen die mensen écht tegen me gezegd hebben.
Deze post is geïnspireerd op deze post van Charlotte van De Weekstart. Over het niet willen van een kind. Leestip.
1
“Was het een ongelukje?”
Zo vaak.
Ook achter mijn rug om, het vragen aan mijn moeder.
Nee ze was geen ongelukje. Het was gepland. Ze was al een half jaar eerder gepland, dat was voor de studie van mijn man handiger geweest. Maar je bent niet altijd zwanger de eerste maand.
Dit gaat dus echt niemand iets aan. Zeker mijn leidinggevende die dit me vroeg niet.
2
“Je man studeert nog tóch?”
Dat mag je natuurlijk best vragen. Maar het werd zelden gevraagd vanuit oprechte interesse. Met zo’n verwijt in de vraag.
Ja hij studeerde nog.
De studie flopte trouwens. Paste totaal niet bij hem. Hij stopte 3 dagen voor S haar geboorte en was de hele newborn periode thuis.
Ik besteedde mijn verlof aan hem helpen een baan zoeken. Dat lukte, hij is daar nog steeds heel blij.
Het had zo moeten lopen. Zonder de vertraging van die studie was die functie nog niet vrij geweest.
3
“Gaan jullie dan nu verhuizen?”
We woonden destijds op 28m2. Blijkbaar kan dat niet met een kind.
Kinderen hebben heel veel nodig werd me verteld.
Baby’s hebben helemaal niet veel nodig. Wat kleren, een bed en hun ouders.
De rest is extra.
Verhuizen gingen we trouwens niet. Financieel kon dat niet uit, we woonden bijna gratis in een soort-van-appartement in het huis van mijn schoonouders.
Verhuizen konden we wel betalen maar vonden we zonde van ons geld. Veel groter zouden we toch niet kunnen gaan wonen.
Baby’s zijn echt niet zo groot. Je kan ook zonder box.
4
“Je vergooit je jeugd”
Nee. Ik doe exact wat ik al mijn hele leven als twintiger wil doen.
Straks ben ik 40, mijn kinderen grotendeels onafhankelijk van mij en ik jong genoeg om alles te doen wat ik wil.
5
“Ben je gelovig?”
Ook gevraagd door toenmalig leidinggevende. En ook nog door andere mensen trouwens.
Blijkbaar is geloof de enige goede reden om op je 23e zwanger te zijn.
Gelukkig weten we beter.
Als je gelovig bent mag je kinderen krijgen op je 35e. Als je niet gelovig bent mag je kinderen krijgen op je 20e.
6
“Wou je vriend dat wel?”
Mijn man wou dat ook. Kinderen krijg je immers niet alleen.
Dat we jong getrouwd zijn vinden mensen ook ingewikkeld trouwens. Ik was 20, hij 21.
We studeerden allebei nog, wisten dat we jong kinderen wouden en dachten we trouwen alvast. Dan is alles maar vast geregeld.
Het was fantastisch. Ik zou het zo over doen.
7
“Jullie zijn al heel lang samen toch?”
Dat valt wel mee. We waren toen 4 jaar samen.
We kennen elkaar wel al heel lang, voegde ik er gehaast aan toe. Al van de middelbare school. We waren al vrienden.
Elkaar lang kennen is blijkbaar een legitieme reden om jong kinderen te krijgen.
Als je ouder bent schijnt het omgekeerd te zijn. Dan mag je na een korte relatie al kinderen krijgen. Je moet immers opschieten.
En nu kind 2
Nu ben ik hoogzwanger van kind 2.
Mensen hebben me deze tweede zwangerschap niets van dit alles gevraagd.
26 is blijkbaar wel een acceptabele leeftijd om zwanger te zijn.
Alhoewel iedereen nu wel het volgende wil weten
“Is het je eerste?”
Nee, de tweede. Dan zijn ze vaak stil.
Misschien is het hebben van een eerste, voldoende overtuigend om bovenstaande dingen maar gewoon niet meer te vragen.
Blijkbaar is het gepland, gewenst en goed zo.
Wat zou het toch fijn zijn als we allemaal gewoon konden zijn zoals we zijn zonder oordelen van anderen. Of je nou wel of niet kinderen wil. Of je ze nou wil als je 20 bent of 35.
Doe wat jij wil doen, de wereld vind het toch nooit goed.
Of zoals mijn schoonmoeder zou zeggen: Er bestaat geen goed moment voor een kind. Dus je moet het gewoon doen als je dat wil.
Mensen hebben altijd overal iets van te vinden, dus je kunt maar beter gewoon doen waar je zelf zin in hebt, denk ik dan.
Als ik op mijn 24 mijn zoon had gekregen, zou hij nu bijna 10 zijn. Bizar, haha, maar wel fijn ook volgens mij. Al zou ik nu misschien zelfs nog een beetje langer wachten met eraan te beginnen.
Mooi verwoord! Ik krijg plaatsvervangende schaamte van deze opmerkingen. Helaas werkt 'ie ook de andere kant op, 43 en (nog) geen kinderen. De opmerkingen en vragen over een kinderwens die ik na m'n 35ste om m'n oren heb gekregen zijn net zo ongepast en bemoeizuchtig als die jij kreeg. Leven en laten leven, wanneer gaan we het leren?